De anatomie van een hond lijkt sterk op die van de meeste andere viervoetige zoogdieren. De positionering van de kop, ledematen, staart en inwendige organen is min of meer gelijk aan die van katten, vossen en zelfs kleinere zoogdieren zoals muizen en ratten.
Hoewel alle hondenrassen aan de buitenkant fysiek anders lijken, is hun skelet hetzelfde als het gaat om de locatie en structuur. Hetzelfde geldt voor hun organen en spieren. Alleen de grootte is verschillend.
Puppy’s krijgen na de geboorte geen extra organen of botten. Ze worden geboren met hetzelfde aantal botten als een volwassen hond. De botten en organen worden alleen groter naarmate de pup zich ontwikkelt.
Dit vind je misschien ook interessant om te lezen
Welk voer is het beste voor een Labrador Retriever?
Wat is het beste kussen, matras of mand voor een Labrador retriever?
Hoe verzorg je de vacht van een Labrador?
Externe anatomie Labrador
Alle honden hebben dezelfde functionele delen met natuurlijk ogen, een neus en oren. Er kunnen echter verschillen zijn tussen rassen. Sommige honden hebben bijvoorbeeld rechtopstaande of gevouwen oren en een lange of korte snuit. Brachycephalische rassen hebben een afgeplatte neus en een kort hoofd, vergeleken met Greyhounds en Whippets die juist een lange, smalle snuit hebben.
Alle honden hebben snorharen rond de snuit, kin en ogen. Snorharen zijn een belangrijke sensorische aanpassing die honden gebruiken om hun omgeving te onderzoeken.
Labrador Anatomie – Het hoofd
Het hoofd van een Labrador Retriever is symmetrisch en goed geproportioneerd ten opzichte van de rest van het lichaam. Het hoofd moet mooi gevormd zijn rond de kromming van de schedel. Het mag geen substantiële hoeveelheid vlees of vet rond de ogen en wangen hebben. Het achterhoofdsbeen – het bot bovenop de schedel – is goed verborgen en niet te zichtbaar voor het oog. De wangen, de snuit en het voorhoofd zijn goed gevormd met weinig vlees of vet.
De schedel van de Labrador
De schedel van de Labrador retriever is breed en sterk. Het is stevig gebouwd en compact van formaat. Het heeft een aanzienlijke daling in het midden van de schedel tussen de bovenkant van de schedel en de neus. Deze overgang wordt de ´Stop´ genoemd en bij Labradors wordt een duidelijke, zichtbare stop gewaardeerd. Aan beide zijden van de stop zit een goed gedefinieerde en goed ontwikkelde wenkbrauwrug.
Kaak en tanden
Voor de schedel zit de kaak. De kaak van Labradors is een sterk en krachtig stuk gereedschap. Het is uitgerust met een set van 42 permanente tanden bij volwassen Labradors en 28 melktanden bij Labrador-puppy’s.
Hondentanden zijn onderverdeeld in 4 subgroepen – snijtanden (kleine voortanden), hoektanden (lang en haakachtig paar grote tanden), premolaren (in het midden van de kaak) en kiezen (aan het einde van een kaak).
Elke tand heeft zijn eigen, unieke functie. Snijtanden worden gebruikt om voorwerpen vast te pakken en om stukjes vlees af te bijten. Hoektanden worden gebruikt om het vlees af te scheuren en premolaren en molaren om het voedsel te vermalen.
Dit vind je misschien ook interessant om te lezen
De 5 beste hondenharnassen of tuigen voor Labrador Retrievers in 2021
De 3 beste benches voor Labrador Retrievers in 2021
Snuit van de Labrador
De snuit van Labrador moet goed ontwikkeld zijn en in verhouding staan tot het hoofd en het lichaam. Het mag niet te lang zijn (zoals bij een Greyhound) of te kort (zoals bij Boxers).
Bovendien hebben Labradors, net als andere hondenrassen, snorharen rond hun snuit. Snorharen zijn een belangrijke sensorische aanpassing die honden gebruiken om hun omgeving te onderzoeken.
Neus van de Labrador
Labradors hebben een omvangrijke en goed ontwikkelde neus met twee goed ontwikkelde neusgaten – één aan elke kant van de neus. Bij zwarte en gele Labradors is de neus meestal zwart, terwijl chocolade Labradors een bruine hebben. Af en toe worden Labradors geboren met een roze neus. Deze Labradors missen de pigmenten die hun neus anders de juiste kleur zouden geven.
Oren van een Labrador
Aan beide zijden van het hoofd, verder achter de wenkbrauwrug en iets boven de ooghoogte, bevinden zich de oren van de Labrador. De hangende oren van een Labrador moeten goed in balans zijn in verhouding tot de rest van het hoofd en mogen niet te omvangrijk of groot zijn.
Ogen van een Labrador
De ogen van Labrador zijn voornamelijk bruin van kleur, ongeacht het type of de vachtkleur. Zwarte en gele ogen zijn echter ook mogelijk. De ogen moeten symmetrisch aan beide zijden van de schedel worden geplaatst en mogen niet te diep in de oogkassen zitten of te veel uitsteken.
Labrador anatomie – het lichaam
De nek van een Labrador begint vanaf de basis van de schedel en strekt zich uit tot de schouders, borst en voorpoten. Vanwege het soort werk waar Labradors voor zijn gefokt, is hun nek sterk en gespierd. De bovenbelijning van de rug is recht en moet op dezelfde hoogte zijn van de schoft (schouders) tot de croupe en de staart.
De staart van een Labrador
De staart zelf is recht, vrij dik, en van gemiddelde lengte. De basis van een staart is dikker in vergelijking met de punt van de staart. Eenmaal in rust moet de staart een lengte hebben die het spronggewricht van de achterpoten bereikt.
De borst en benen
Het lichaam van een Labrador Retriever is stevig en gespierd. De borstkas en ribbenkast zijn tamelijk breed, goed gebouwd en sterk, zowel van voren als van opzij gezien.
De voorpoten, ook wel de voorhand genoemd, zijn goed ontwikkeld en sterk. De voorhand bestaat uit drie delen (secties) – het schouderblad, het opperarmbeen (bovenarm) en de straal en de ellepijp (het voorbeen).
De achterpoten bestaan ook uit drie delen en worden achterhand genoemd. Het bekken, dijbeen, scheenbeen en kuitbeen zijn allemaal onderdelen van de achterpoten. De achterhand van Labrador is erg krachtig, atletisch en robuust.
Zowel de voor- als de achterpoten moeten recht en evenwijdig aan elkaar zijn.
Net als andere zoogdieren, hebben Labradors een elleboog, pols en poot. Alle honden hebben een extra teen op hun voorpoot, die net onder de pols zit. Deze teen wordt ook wel hubertusklauw of wolfsklauw genoemd. Sommige honden hebben ook een wolfsklauw op hun achterpoten.
De meeste bronnen stellen dat de wolfsklauw geen specifiek doel heeft, maar wel door de hond wordt gebruikt. Als honden rennen, helpt de klauw om de botten tussen de tenen en de pols te beschermen. Sommige honden gebruiken hun wolfsklauw ook voor een betere grip op voorwerpen zoals ballen of kauwsnacks en tijdens het klimmen.
De vacht van een Labrador
De vacht is het laatste onderdeel in de externe anatomie van de Labrador retriever. Labradors hebben een dubbele vacht, die hen beschermt tegen de elementen en koude of warme temperaturen. De dubbele vacht van Labradors is kort en dicht. De ondervacht is zacht en weerbestendig.
Officieel zijn er drie vachtkleuren toegestaan bij Labradors: geel, zwart en bruin. Een grijze vacht is echter ook mogelijk, maar grijze Labradors worden niet officieel erkend door de meeste nationale hondenorganisaties.
Dit vind je misschien ook interessant om te lezen
Kan een Labrador retriever buiten slapen?
Hoeveel slapen Labradors?
Meest voorkomende doodsoorzaken bij Labrador Retrievers
Interne anatomie van de Labrador
Alle rassen hebben dezelfde interne structuur, al verschilt de grootte van alle organen, botten en spieren natuurlijk. Zoals alle zoogdieren hebben honden een wervelkolom die het lichaam ondersteunt en een belangrijk onderdeel vormt van het centrale zenuwstelsel (CZS).
De luchtpijp en de slokdarm lopen naast elkaar vanaf de achterkant van het hoofd. De luchtpijp transporteert lucht van de bek en neus naar de longen. De slokdarm verplaatst voedsel en vloeistof van de bek naar de maag. Omdat beide met elkaar in verbinding staan via de bek, is het niet ongewoon dat lucht in de maag wordt opgenomen als een hond te snel eet en ook dat kleine stukjes voedsel in de longen terechtkomen.
Het hart en de longen bevinden zich in de borstholte, beschermd door de ribbenkast. Het hart is de belangrijkste spier van het lichaam van een zoogdier, verantwoordelijk voor het rondpompen van zuurstofrijk bloed door het lichaam.
Een gezonde hartslag in rust is 60 – 140 slagen per minuut voor Labrador. Grote rassen zoals Duitse Doggen en Newfoundlands hebben doorgaans een langzamere hartslag dan kleine rassen zoals teckels.
De longen van een hond bevinden zich net boven het hart. Ze werken op dezelfde manier als de longen van mensen: ze nemen zuurstof op en verdrijven koolstofdioxide uit het bloed.
De lever zit net achter de longen, en wordt, samen met alle andere organen in de buik, van het hart en de longen afgescheiden door het middenrif. Het middenrif is een spier die helpt bij de ademhaling, en de borst en buikholte van elkaar afscheidt.
Een lever heeft vele functies, waaronder de productie van gal om vetten af te breken en lipoproteïnen om vetten te vervoeren. De lever reguleert ook aminozuren in het bloed en zet ammoniak om in ureum om vergiftiging te voorkomen.
De maag, verantwoordelijk voor de eerste fase van de spijsvertering, ligt tussen de lever en de milt in. De maag van een hond werkt op dezelfde manier als de maag van een mens.
Er zijn 5 functies van de milt:
- Productie van bloedcellen
- Opslag van rode bloedcellen en bloedplaatjes
- Abnormale cellen uit het bloed filteren
- Verwijdering van bacteriën en eiwitten uit het bloed (fagocytose)
- Functionaliteit van het immuunsysteem
Een hond kan zonder milt overleven als deze operatief verwijderd moet worden door bijvoorbeeld ernstig letsel, een infectie of kanker.
Het darmkanaal bevindt zich in de onderste helft van de buikholte en is verantwoordelijk voor de secundaire vertering na het passeren van voedsel door de maag. In de darmen wordt ontlasting gevormd die bestaat uit afvalproducten die geen nut hebben of niet kunnen worden afgebroken.
De nieren bevinden zich in de bovenste helft van de buik, boven de darmen. De nieren zijn essentieel voor het filteren van gifstoffen en overtollig water uit het bloed, evenals voor andere functies zoals hormoonproductie.
De blaas is verbonden met de nieren, net als het verzamelpunt of de urineproductie. Het rectum, verbonden met de dunne darm, zit net boven de blaas en is waar de ontlasting wordt verzameld. Zowel de blaas als het rectum verdrijven afvalstoffen uit het lichaam.
Reproductieve anatomie
De voortplantingsorganen van een Labrador lijken op die van een mens, maar er zijn enkele opmerkelijke verschillen. De zwangerschap is ook veel korter bij honden dan bij mensen, en honden krijgen gewoonlijk meerdere pups in een worp.
Labrador Teefje
Net als een menselijke vrouw heeft een vrouwelijke Labrador dezelfde voortplantingsorganen. Een paar eierstokken verbonden met een baarmoeder, een baarmoederhals die voorkomt dat bacteriën het lichaam binnendringen en een vagina waar puppy’s tijdens de geboorte doorheen gaan.
Het grootste verschil tussen de reproductie van een vrouw en een hond is dat de baarmoeder van een hond de vorm van een ‘Y’ heeft, terwijl een baarmoeder van een mens meer een zak is. De baarmoeder van een hond is zo gevormd dat de pups goed gepositioneerd zijn, zodat ze elkaar tijdens de ontwikkeling niet hinderen.
Een Labrador teefje zal ongeveer elke zes maanden loops worden. Tijdens de eerste fase (proestrus) zal de vulva opzwellen ter voorbereiding op de paring en is er meestal een kleine hoeveelheid afscheiding.
De volgende fase is oestrus. Dit is wanneer de eierstokken onbevruchte eicellen in de eileiders afgeven. Bevruchting vindt plaats in de eileiders (sperma versmelt met de eicellen) en de nu bevruchte eicellen gaan door de eileider naar de baarmoeder.
De derde fase van de voortplanting is diestrus, beter bekend als zwangerschap of dracht. De dracht duurt meestal 60 tot 65 dagen.
Teefjes kunnen ook schijnzwangerschappen ervaren. Dit gebeurt wanneer de eicellen onbevrucht zijn, maar de hormoonspiegels toch een zwangerschap nabootsen. Tijdens een schijndracht zal de hond vaak dezelfde fysieke veranderingen ondergaan als bij een echte dracht, zoals de productie van melk en vergrote borstklieren.
De vierde en laatste fase is de geboorte zelf. Dit is hetzelfde als bij mensen, waarbij samentrekkingen van de baarmoeder de pups langs het geboortekanaal helpen duwen. Een vrouwelijke Labrador kan een worpgrootte van 5 tot 10 puppy’s hebben, hoewel het grootste geregistreerde Labrador-nest 15 was.
Labrador reu
De reproductieve anatomie van een Labrador reu lijkt redelijk op die van een mens. In tegenstelling tot vrouwtjes hebben mannelijke Labradors geen voortplantingscyclus. Er zijn verschillende vitale organen die betrokken zijn bij het mannelijke voortplantingssysteem.
Sperma wordt geproduceerd in de teelballen, waarvan er twee zijn. Het sperma wordt gemengd met vloeistof geproduceerd door de prostaat en vervolgens langs de zaadleider (smalle spierbuis) naar de urethra gevoerd, waar het vervolgens via de penis wordt uitgedreven.
Tijdens de paring zwelt de penis op door zich met bloed te vullen, waardoor vroegtijdige afgifte uit de vagina wordt voorkomen. Dit laatste deel van de voortplanting van honden staat bekend als een ‘koppeling’. Dit vergroot de kans op een succesvolle zwangerschap.
Dit vind je misschien ook interessant om te lezen
De verschillende ontwikkelingsfasen van een labrador pup
Hoe oud wordt een Labrador?
Zijn er verschillen tussen bruine, blonde en zwarte Labradors?
Anatomie skelet van de hond
In tegenstelling tot mensen hebben honden een wisselend aantal botten, afhankelijk van hun grootte. Specifiek, de lengte van hun staart. Mensen hebben 306 botten. Honden kunnen 319-321 botten hebben. Honden met langere staarten hebben meer botten dan honden met kortere staarten. Labradors hebben 321 botten.
Alle honden hebben een voorgevormde schedel met boven- en onderkaken, die naar achteren scharnieren om beweging voor kauwen en vocalisatie mogelijk te maken. De schedel is verbonden met de halswervels (cervicale wervels), waarvan er 7 zijn, die de nek vormen. Ze hechten zich vast aan het schouderblad of schouderbeen, van waaruit de wervelkolom en botten van de voorpoten aansluiten. Het voorbeen van een Labrador bevat het opperarmbeen, de straal, de ellepijp, de carpus (polsbeenderen) en de metacarpus (botten in de poot).
De wervelkolom heeft vier secties; de cervicale of halswervels (7 botten), de dorsale of borstwervels (13 botten), lumbale of lendenwervels (7 botten), heiligbeenwervels (3 botten)en 20 tot 23 staartwervels. De ribbenkast is verbonden met het de borstwervels van de wervelkolom en beschermt het hart en de longen.
Het bekken maakt verbinding met het punt waar de lendenwervels en scrumsecties samenkomen. Vanuit het bekken verbinden de heupgewrichten het dijbeen. Dan komen de tibia en fibula die het onderbeen vormen, de tarsus (enkel) en de middenvoetbeenderen die de poot van de achterpoten vormen.
